When the enemy is disguised as a friend

Crete, May 17, 2013

When the enemy is disguised as a friend
by Michael Finn

On the night of May 15^th, death showed its cruel face to 11 year-old  Nikita Onishchenko, disguised as a 20 year-old animator from the Netherlands, who was working at the same hotel resort, in the island of Crete.
Nikita, although been savagely stabbed multiple times by his attacker, managed to escape death, fighting for his life. Nikita confronted his would-be, killer, for stealing his laptop and mobile phone.
Historically, Crete is known for its hospitality, with the Cretan people taking great pride in welcoming guests and making them feel like part of the family.  Hotel guest protection is taken very seriously, as guests deserve nothing but the best.
Terribly, as Europe’s austerity measures force standards to drop in every area, many tour operators have cut costs by employing unqualified and questionable persons, who would never be hired in Greece, and forcing many Greek, (and other), hotel- resorts to use them as entertainers and such. Little Nikita Onishchenko, is the victim of such practices, since this happened at the start of the tourist season, as the attacker had not displayed his criminal behavior up to that tragic moment. 
In a twist of irony, just three days ago, the Greek Prime Minister, Mr. Samaras, emphasized to all Government ministers, to take every measure necessary to provide for our tourist guests a truly positive memorable experience.
As I write this article, I have talked with the people of Crete and the sentiment is the same: feelings of sadness for little Nikita and his family, but also embarrassment and anger for the actions of a foreign criminal who took advantage of this beautiful island. Crete was, is, and will remain a safe place.
 The people of Crete wish little Nikita a full recovery, and to the Onishchenko family, here and in Russia, may God be with you during these difficult times.
Justice must be served so this never happens to anyone else.

Michael Finn is a freelancer, living in Crete.
1MichaelFinn@twitter.com   finnmike@ymail.com

ΕΛ.ΑΣ. Μεταξύ “Σκύλας και Χάρυβδης”

 Αναμφίβολα η χειρότερη δουλειά στην Ελλάδα είναι του αστυνομικού. (όπου αστυνομικός, βλ. και ειδικούς φρουρούς, ΜΑΤ, ομάδες Ζ & Δ, κτλ)  Σε απλές καθημερινές συνθήκες, οι περισσότεροι πολίτες σε κοιτούν με μισό μάτι, η νεολαία σε μισεί και σε φωνάζει "μπάτσο, γουρούνι, δολοφόνε, κ.α.", και κανείς δεν νιώθει άνετα στην παρουσία σου. Στίς στιγμές που ο απλός πολίτις σ'έχει ανάγκη, δεν θα είναι για καλό. Από μια απλή μήνυση ή για διατάραξη της κοινής ησυχίας, μέχρι ένοπλες ληστείες και φόνους, ποτέ δεν ξέρεις τι θα βρεθεί στον δρόμο σου. Στό κάλεσμα απο μιά ληστεία ή κλοπή, εισπράττεις την δυστυχία, την απογοήτευση αλλά και την οργή του θύματος: "Γιατί αργήσατε τόσο?", "Είστε άχρηστοι, μας έχουν ρημάξει εδώ πέρα" και "Μόνο για να φυλάτε τους πολιτικούς είστε".
Δυστυχώς, αυτοί οι χαρακτηρισμοί, πολλές φορές δεν απέχουν απο την πραγματικότητα. Αρκετοί ένστολοι κάνουν κατάχρηση της θέσης τους, ενισχύοντας την καχυποψία του κόσμου. Η αστυνομική βία, τα σκάνδαλα, η αδιαφάνεια στον τρόπο λειτουργίας της ΕΛ.ΑΣ. μετατοπίζει την αόρατη γραμή μεταξύ νομίμου-παράνομου. Η έλλειψη εκπαίδευσης, η έλλειψη σε βασικά εργαλεία της δουλειάς, όπως: αξιόπιστα αλεξίσφαιρα, οπλισμός, περιπολικά, καύσιμα και άλλα πολλά δεν βοηθά να αισθάνεσαι υπεροχή στόν πόλεμο κατά της εγκληματικότητας. Όμως το πιο σοβαρό είναι η ανυπαρξία νομοθετικού πλαισίου για να γνωρίζει ο κάθε αστυνομικός τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα του. Τα πολιτικά παιχνίδια μεταξύ κυβερνήσεων και αντιπολίτευσης, του συνδικαλισμού που έχει εισχωρήσει στην αστυνομία, δημιουργούν απίστευτο φόβο στους ανθρώπους που διάλεξαν να μας φυλάνε, απλούστατα γιατί κανείς δεν φυλά αυτούς. Έτσι είναι όλοι μια κλίκα όπου οι κανόνες είναι ομερτά, "μην δώσεις συνάδελφο".
Το υπηρεσιακό όπλο είναι ο εφιάλτης για πολλούς αστυνόμους, καθώς αν το χρησιμοποιήσουν θα βρεθούν μπλεγμένοι ή νεκροί, αν δεν το χρησιμοποιήσουν θα δώσουν την ευκαιρία να ξεφύγουν οι κακοποίοι κτλ.
Θα σας παρουσιάσω δύο προσεγγύσεις στην χρήση υπηρεσιακών όπλων, η πρώτη απο δικιά μου εμπειρία
1.) ΗΠΑ 1988 Στα πλαίσια της μιας εργασίας μου, ήταν απαραίτητη η εκπαίδευση και η οπλοφορία.  H εκπαίδευση μου έγινε απο αστυνομικούς του Miami και κρατικούς υπαλλήλους. Εκτός απο την πρακτική εξάσκηση, τα σημαντικότερα που μου επέβαλλαν ήταν: α) ΠΑΝΤΑ θα φοράς μέσα απο το κουστούμι αλεξίσφαιρο, και θα κάνεις ότι χρειαστεί για να πάς στο σπίτι σου το βράδυ. β) ΠΟΤΕ δεν θα βγάλεις το όπλο παρά μόνο για να το χρησιμοποιήσεις. γ) ΔΕΝ θα χρησιμοποιήσεις ΠΟΤΕ το όπλο για εκφοβισμό, θα το χρησιμοποιήσεις μόνο αν η ζωή σου ή η ζωή άλλων βρίσκεται σε κίνδυνο* δ) ΑΝ είναι αναγκαίο να πυροβολήσεις θα πλήξεις την απειλή έτσι ώστε να πάψει να είναι απειλή, δηλαδή σφαίρες στον κορμό έως να σωριαστεί και να λήξει ο κίνδυνος. (Δεν σας κρύβω πως ανεπίσημα, οι εντολές ήταν "καλύτερα αυτός νεκρός παρά εσύ")
*Στό σημείο αυτό να ξεκαθαρίσω την λέξη "κίνδυνο" σύμφωνα με την Αμερικάνικη νομοθεσία της εποχής: Επίθεση απο κάποιον/αν που αγνοεί κάθε προειδοποίηση, με τη ζωή βρισκεται σε κίνδυνο ή κινδυνο σοβαρής σωματικής βλάβης. Αν πχ κάποιος με μεγάλη μυική δύναμη έρχεται να σε σπάσει στο ξύλο δηλ. να προκαλέσει σοβαρή σωματική βλάβη, έχεις το δικαίωμα να πυροβολήσεις.
2.) Ελλάδα Σαντορίνη, 2008: Στό θέαμα του φονιά με το κεφάλι της γυναίκας του στο ένα χέρι και το κουζινομάχαιρο στο άλλο, η απειρία των αστυνομικών ήταν τέτοια που αντί να τον ακινητοποιήσουν πάση θυσία, έθεσαν εαυτούς σε κίνδυνο, αλλά και άλλους (δυο γυναίκες σε μηχανάκι, και μια απο σφαίρα αστυνόμου που πυροβόλησε στον δρόμο για εκφοβισμό) Ρεζίλι επικών διαστάσεων!
Ο λόγος που γράφω για όλα αυτά είναι το πρόσφατο θλιβερό συμβάν με τον άτυχο θάνατο της 25χρονης Κατερίνας, απο τα βλήματα των κακοποιών, προχθές το βράδυ. Όταν τέσσερα (4) περιπολικά καταδιώκουν ένα αυτοκίνητο ΠΡΕΠΕΙ να κάνουν τα πάντα για να καταστρέψουν την διαφυγή των φονιάδων. Καλώντας ενισχυσεις με τον ασύρματο, στείνοντας μπλόκα, να κάνουν ότι χρειαζόταν για να ακινητοποιήσουν τους φυγάδες. Τέσσερα περιπολικά έχασαν ένα αυτοκίνητο, δηλαδή η ΕΛ.ΑΣ είναι απροετοίμαστη για τέτοια (ακραία, ναι) περιστατικά.
Φταίνε οι αστυνομικοί? ίσως λίγο, (αλλά ο κανόνας είναι να τελειώσεις την βάρδια σου ζωντανός, και έτσι πρέπει), φταίει το Υπουργείο? ΝΑΙ.
Φταίει η κυβέρνηση? ΒΕΒΑΙΩΣ!! Φταίει ΌΛΟ το πολιτικό μας σύστημα? ΣΙΓΟΥΡΑ γιατί όσο αλληλοσπαράζονται για να αποδώσουν ευθύνες, (που κανείς δεν θέλει-ΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΑΝΕΥΘΥΝΟΙ), ο μπάτσος δεν έχει ιδέα στό τι πρέπει να κάνει, και έτσι κάνει σφάλματα τα οποία κοστίζουν ανθρώπινες ζωές. Άρα καλύτερα σκουπιδιάρης παρά μπάτσος, χίλιες φορές!!
Έτσι, οι Έλληνες αστυνομικοί είναι Damned if you do, Damned if you don't, και όποιος κατάλαβε...
Michael Finn