ΠΟΥ ΠΗΓΕ) ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ?

. ‘Υπήρξεν έτι το άριστον εκείνο, Ελληνικός- ιδιότητα δεν έχ’ η ανθρωπότης τιμιοτέραν”.  Καβάφης

Αναρωτιέμαι ποια θα ήταν τα χαρακτηριστικά που θα εξέφραζε σήμερα, ο Κωνσταντίνος Καβάφης,  για το Ελληνικός…

Πολλοί μπορούν να αναρωτηθούν, πως μετά το πέρασμα τόσων πολλών κατακτητών διαχρονικά, εάν υπάρχει ακόμα αυτή η ιδιότητα: -Ελληνικός-. Ίσως σπεύσουν αρκετοί να πουν, πως σήμερα ζούμε πια, σε έναν «ελεύθερο» παγκοσμιοποιημένο κόσμο και πως όλο αυτό να ακούγεται κάπως εθνικιστικό. Η καθημερινή μας σύντροφος με τα αρχικά Του-Βου, (TV),  πιστή στο στόχο να γίνουμε Έλληνο-Ευρωπαίοι, όπως για παράδειγμα, στις ΗΠΑ, λένε τους μαύρους Αφρικανό-Αμερικανούς, φροντίζει ολοένα και πιο γοργά, στην μετάλλαξη της γλώσσας μας, δηλαδή της εθνικότητας μας, μέσω «έγκριτων» δημοσιογραφίσκων και παρουσιαστών ειδήσεων. Οι ογκόλιθοι, δηλαδή κοτρόνες,  που εκσφενδονίζονται καθημερινά από τα στόματα πολλών ανθρώπων σε κεντρικά δελτία ειδήσεων και άλλων πανάκριβων εκπομπών, μόνο απογοήτευση φέρνει. Μέρα με την μέρα η γλώσσα μας λιγαίνει και χάνεται, χάριν τις τυποποίησης, της απλούστευσης και της ευκολίας. Στον βιασμό της γλώσσας μας από τα ΜΜΕ, την ευθύνη φέρουν το ΕΣΡ και ο ΕΣΗΕΑ. Σαν τα κοράκια ορμούν στους Λαζόπουλους και σε Ράδιο Αρβύλες, ενώ στο ρεντίκολο των πρωινών και μεσημεριανών εκπομπών κωφεύουν. Όμως για να είμαι δίκαιος, το όλο θέμα ξεκινά από αλλού, φίλε αναγνώστη, και μαζί θα δούμε πως δεν έχει πια νόημα, το νόημα.

Ο δεσμός της γλώσσας μας με την παράδοση, σβήνει σιγά-σιγά. Η ευφυέστερη, παραγωγική και η πιο μακρόπνοη επένδυση για την ανάπτυξη μιας χώρας, είναι η παιδεία. Η κατάρρευση του γλωσσικού μετώπου πέρα από τον καφενέ και την TV, κυρίως, και δυστυχώς, φαίνεται στα σχολεία.    Πως έγινε αυτό το έγκλημα?

Με την κοινωνική υποβάθμιση του δασκάλου, που έγινε μια δουλειά ρουτίνας. Ξεχάσαμε την σπουδαιότητα και την ευθύνη του δασκάλου που είναι πυρφόρος της γνωστικής συνείδησης, και πως η λειτουργία που τελεί είναι θεία. Έτσι μαζί με την ρουτίνα ήρθε και η οικονομική απροθυμία και η προχειρότητα. Είμαστε η χώρα του «παρα», όπως παρακράτος, παραεμπόριο, παρανομία και φυσικά, η παραπαιδεία. Με την έλλειψη της παιδείας ήρθε πολύ μελετημένα και προσχεδιασμένα, η γέννηση της παραπαιδείας, στα φροντιστήρια και την ιδιαίτερη παράδοση των μαθημάτων. Τόσο έχει αντιστραφεί η φυσιολογική και λογική ροή έτσι ώστε το φροντιστήριο να έχει μεγαλύτερη σπουδαιότητα από ότι το σχολείο. Οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί έχουν πάψει εδώ και πολλά χρόνια να προσφέρουν το λίπασμα για τον σπόρο της γνώσης, να πλάθουν ανθρώπους να δουλεύουν το μυαλό, υψώνοντας τους στην οντολογική μοναδικότητα του νοήμονος πλάσματος.

 Έτσι θυμίζω το ευτράπελο μεταξύ τριών παλιών φίλων: Είπε ο δεύτερος στον πρώτο – Τά ‘μαθες; Ο τρίτος έγινε ακαδημαϊκός.

Και ανταποκρίνεται ο πρώτος στον δεύτερο- Καλά να πάθει…*

Το μεγάλο επίτευγμα των εκάστοτε Υπουργών Παιδείας ήταν η στροφή στον κόσμο της άγνοιας, αφήνοντας την εκπαίδευση να περάσει σε πλήρη αποσύνθεση, αναγκάζοντας έτσι τους μαθητές προς την ιδιωτική εκπαίδευση σαν απαραίτητο συμπλήρωμα, με άλλα λόγια, ιδιωτικοποιώντας την παιδεία. 

   

 Όσοι από σας έχετε παιδιά στα σχολεία σας ζητώ να σκεφτείτε τη φράση, «δημόσια και δωρεάν παιδεία». Μια ωραία φράση, ένα πολιτικό τσιτάτο, που οι πολιτικάντηδες του τόπου μας, χρησιμοποιούν ανάλογα με την περίσταση. Σ’αυτή την «δωρεάν» παιδεία,  δυστυχώς, οι μαθητές, τα παιδιά σας, είναι αναγκασμένα να ξημεροβραδιάζονται στα φροντιστήρια. Ο κοινός οικογενειακός χρόνος μειώνεται καθημερινά και ταυτόχρονα, τόσες οικογένειες, επιβαρύνονται οικονομικά ολοένα και πιο πολύ. Πρόσφατα στοιχεία δείχνουν πως ακόμα και παιδιά της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης έχουν αρχίσει να κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα, γεγονός τραγικό. Οι συνέπειες μιας σαθρής παιδείας είναι καταστροφικές, αν αναλογιστούμε πως τα παιδιά στερούνται το δικαίωμα του να είναι παιδιά, να ζήσουν φυσιολογική παιδική ζωή, να παίξουν με άλλα παιδιά, να είναι ανέμελα, με αληθινές, μη-εικονικές διαδικτυακές φιλίες, χωρίς τον χρόνο να τα αιχμαλωτίζει. Ένα  από τα πιο θλιβερά πράγματα που έχω ακούσει ήταν όταν ρώτησα ένα οκτάχρονο παιδί, «τι ονειρεύεσαι να γίνεις όταν μεγαλώσεις?»,  μου απάντησε , «θέλω να γίνω δικηγόρος σαν τον μπαμπά μου για να βγάζω πολλά λεφτά!». Η αποστομωτική απάντηση ενός παιδιού με έβαλε σε πολλές σκέψεις. Πάνε οι εποχές που οι μικροί θέλανε να γίνουν πυροσβέστες, αστροναύτες κτλ. Τους στερούμε την μαγεία του ονείρου, της φαντασίας και αυτό είναι έγκλημα.

Δυστυχώς, είναι λιγοστές οι περιπτώσεις με τον φωτισμένο δάσκαλο να μαθαίνει στους νέους κάθε δεξιότητα, δηλαδή να χτίζει μέσα τους το μάρμαρο της γνώσης  που τους διδάσκει για την ζωή έτσι, ώστε όταν μπουν στον στίβο της καθημερινότητας, να μπορούν να προσαρμοστούν στην άγρια ανάγκη των πραγμάτων και των ανθρώπων. Τώρα τα σχολεία βγάζουν μαζικής κατασκευής μαθητές, που εξαρτώνται από το δεκανίκι της παραπαιδείας. Η Ελλάδα των σχολείων περπατά κοιμισμένη. Για να ξυπνήσει από τον λήθαργο της πρέπει πρώτα να εστιάσει στα Νέα Ελληνικά για να μάθουν τα παιδιά μας την ζωντανή τους γλώσσα. Δεύτερον να μάθουν για την νέα λογοτεχνία μας. Και τρίτον για να κατακτήσουν όσο είναι δυνατόν την αισθητική τους μόρφωση, δηλαδή να γίνουν άνθρωποι αληθινοί και εύκοσμοι. Προϋπόθεση για να υιοθετηθεί αυτή η κατανόηση είναι η γνώση για την υλομορφική ενότητα των όντων. Υποχρεώνεται κανείς να δεχθεί πως όταν λέει ποίημα, εννοεί και το έμμετρο και το πεζό λογοτέχνημα. Ο λογοτέχνης όταν γράφει, λογαριάζει και το τι θα πει, και το πώς θα το πει. Όπως στην επιστήμη, τον Δαρβίνο, τον Αϊνστάιν τους δημιούργησε μεγάλους το τι ήταν εκείνο που είπαν, στην ποίηση, τον Σολωμό, τον Καβάφη τους δημιούργησε μεγάλους, το πώς είπαν εκείνο που είπαν. Πως δηλαδή, η αόρατη λέξη γίνεται πράγμα υλικό. Στην ακραία ουσία της ποίησης ο Δάντης την διατύπωσε με τρόπο ασύγκριτο: «Μεταχειρίζομαι τους ίσκιους, σαν πράγμα στερεό.»    

Αν δούμε με προσοχή την ποίηση, θα ανακαλύψουμε πως η ποίηση είναι πολιτική. Γιατί ο ορίζοντας της ζωής του ανθρώπου είναι η πολιτεία με τις πόλεις, και οι πόλεις με τους πολίτες της, ορίζοντας την διαλεκτική σχέση των πολιτών με την πολιτική, και συνάμα δίνει παλμό στην ποίηση.

Έχουμε το προνόμιο να προερχόμαστε από την μήτρα της γέννησης του ιστορικού αρχαίου μας πολιτισμού και συγχρόνως μία ιστορική γλώσσα και είναι ακριβώς η διαλεκτική σχέση της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσας που διαμόρφωσε τον Αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, καθώς με το δώρο της γλώσσας αποκτήσαμε τον τρόπο να επικοινωνούμε μεταξύ μας. Μα το σπουδαιότερο όλων, ήταν η καταγραφή της πείρας, και η καταγραφή και φύλαξη των πληροφοριών στα γραπτά., γεγονός που έχει μείνει αναλλοίωτο. 

Το κακό είναι πως τα Αρχαία Ελληνικά, τα αντιπαθούν όλοι οι Έλληνες και ειδικά οι φιλόλογοι που διδάσκουν το μάθημα στα σχολεία. Το κρίμα είναι πως διδάσκουν το μάθημα χωρίς να γνωρίζουν το περιεχόμενο. Κατάντησε να είναι απλά η γνώση της γλώσσας που είναι γραμμένα τα κείμενα και μια τυπική ιστόρηση των γεγονότων και των πραγμάτων. Η ουσία, τα νοήματα, οι αξίες το επίπεδο σκέψης και ζωής, χάνονται στον διδακτικό φορμαλισμό.   

 

Το ερώτημα ‘από πού έρχομαι και που πάω*?’ έπαψε να έχει χαρακτήρα μεταφυσικής, γιατί είναι ένα ερώτημα καθαρά φυσικό. Η γλώσσα, ο λόγος, η ιστορία και τα μνημεία, είναι μια σταθερά στον χώρο-χρόνο στο από πού ήρθαμε. Με τραγικό τρόπο προσπαθούμε να διαγράψουμε αυτή την κληρονομιά με μαύρα πανώ στον Ιερό Βράχο και κάποιον «αγωνιστή» Χασομέρη να δηλώνει πως τα μάρμαρα δεν είναι παρά πέτρες, και μετά φταίνε οι Άγγλοι που δεν μας επιστρέφουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα.

Στον βωμό του κέρδους  όλα θυσιάζονται. Στην παιδεία και στον πολιτισμό θα κολλήσουμε τώρα?

Πως είναι δυνατόν να δεχθούμε στην κρίσιμη περίοδο που ζούμε πως ξάφνου η (χρεοκοπημένη απο όλες τις πλευρές) Ελλάδα, θα είναι η πρώτη χώρα που θα έχει σε ψηφιακή μορφή όλη την διδακτική ύλη, και το μόνο που θα χρειάζεται ο μαθητής θα είναι το ηλεκτρονικό βιβλίο.

Κλείνοντας, εύχομαι να μην ξημερώσει η μέρα που θα αντικρύσουμε το παρακάτω κείμενο, και προπάντων να μην το δεχτούμε σαν ένα απλό εκσυγχρονιστικό μέτρο.                   

Se gnwrizw apo thn opsi tou spathiou tin tromerh. Se gnwrizw apo tin opsi pou me via metraei th gh, ap to kokala vgalmenoi twn ellhnwn ta iera. Kai san prota antriomenoi her o her eleutheria.

Michael Finn

* Αναφορές από τον Δ. Λιαντίνη                  

 

Οι εργασιακές σχέσεις στον Ελληνικό ιδιωτικό τομέα εν έτη 2012

Ο ιδιωτικός τομέας καιρό τώρα  βρίσκεται σε κρίση, με τους εργαζόμενους να την νιώθουν περισσότερο παρά ποτέ. Ως τόσο, η πίεση και η ανασφάλεια που αισθάνονται πολλοί εργαζόμενοι, σχεδόν σε μόνιμη βάση, οφείλεται και σε άλλους παράγοντες, όχι στην κρίση χρέους της χώρας μας.

  Με τις πρόσφατες αλλαγές στα εργασιακά δικαιώματα, αλλά και με τον συνεχή αυξανόμενο αριθμό των ανέργων, ο εργαζόμενος βρίσκεται στην πιο δεινή θέση των τελευταίων δεκαετιών, εντελώς αναλώσιμος.

  Με την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων και μείωση του βασικού μισθού, αρκετοί εργοδότες προσλαμβάνουν εκείνους που θα δουλέψουν το μέγιστο αριθμό ωρών με την χαμηλότερη αμοιβή, (όχι τον πιο κατάλληλο), γνωρίζοντας ότι υπάρχει τεράστιο πλεόνασμα ικανών-πλην- ανέργων, που ψάχνουν για οτιδήποτε για να “εξασφαλίσουν” τα προς το ζην. “Έτσι είναι και άμα σ’ αρέσει, αλλιώς περιμένουν και άλλοι”

  Όμως υπάρχουν σημαντικά προβλήματα που αναδύονται και αξίζει να αναλύσουμε μερικά από αυτά:

1. Αν επιθυμείτε ένα μέτριο εργατικό δυναμικό, δείξετε στους υπαλλήλους              

   σας ότι δεν τους εμπιστεύεστε.

   Όταν αντιμετωπίζετε το προσωπικό σας σαν σκουπίδια, δίχως διαφάνεια, με πρακτικές εκφοβισμού, κάμερες πάνω από τους υπολογιστές που χρησιμοποιούν, να χρονομετράτε κάθε τους κίνηση, από ένα διάλειμμα μέχρι και το WC, μπορεί να καταφέρετε να είναι τυπικοί στην παρουσία τους, δηλαδή, μια φυσική εμφάνιση εργασίας, δίχως όμως να γίνεται έργο. Συγχαρητήρια!!  Η ανικανότητα σας να εμπιστευθείτε τους ίδιους ανθρώπους που επιλέξατε, σας κόστισε τον δυναμισμό, τις νέες ιδέες και το φιλότιμο τους

2. Αν θέλετε να διώξετε ταλαντούχους ανθρώπους, μην τους επιβραβεύσετε    

   ποτέ.

   Ένας ικανός, με αυτοπεποίθηση, εργαζόμενος, θεωρείται ως απειλή για ορισμένους προϊσταμένους, που έχουν μεγάλη δυσκολία να ξεστομίσουν ένα απλό «Μπράβο, καλή δουλειά», στις περισσότερες μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Όσο δεν υπάρχει επιβράβευση, τόσο θα αυξάνεται η αναζήτηση αλλαγής σε άλλη εταιρεία.

3. Αν φοβάστε ένα αποφασιστικό και δυναμικό εργατικό δυναμικό   

    περισσότερο από τον ανταγωνισμό, συντρίψετε κάθε καινοτόμα

    ιδέα και πρωτοβουλία.

  Δυστυχώς, στον εταιρικό εργασιακό χώρο της Ελλάδας, ο σνομπισμός  των προϊσταμένων προς τους υφιστάμενους , δημιουργεί ένα κλίμα όπου, εάν κάποιος υφιστάμενος έχει κάποια καλή ιδέα, η να πάρει κάποια πρωτοβουλία, χάθηκε. Μπαίνει στο στόχαστρο με τα «μαχαιρώματα από προϊσταμένους, συνεργάτες.» κ.α.

Στις παλιές Ελληνικές ταινίες βλέπαμε πολλές φορές, με κωμικό τρόπο, την αφεντικό-φοβία, η οποία αποδεικνύεται να είναι τραγικά αληθινή στις μέρες μας. Όπου αφεντικό, βλέπε προϊστάμενο, τμηματάρχη, manager, κτλ.

Οι ηγετικές ομάδες που λειτουργούν με το καθεστώς της αφεντικό-φοβίας, δημιουργούν και συντηρούν μια μερίδα υπάκουων, άβουλων υπαλλήλων Β’ κατηγορίας,, αντικαθιστώντας την εμπιστοσύνη με τον φόβο. Με αυτόν τον τρόπο διώχνουν πολλούς ταλαντούχους φιλόδοξους εργαζόμενους με νέες ιδέες και προτάσεις,

Αποτελεί κοινή παραδοχή πως εταιρίες που αναπτύσσουν τις (εσωτερικές) δραστηριότητες τους με την μορφή φόβου, δεν πρόκειται ποτέ να προσφέρουν ποιοτικά προϊόντα και υπηρεσίες στην αγορά.

Οι πάγιες πρακτικές τους να αποκλείουν αποφασιστικούς και δυναμικούς εργαζόμενους, τους έχει ήδη κοστίσει.

Michael Finn   

Διορθώσετε το πρόβλημα, όχι το φταίξιμο

     Από μια αγόρευση  στη Βουλή: «..συζητούμε σε αυτή την αίθουσα πρόταση δυσπιστίας για την κυβέρνησή σας. Και να σας ενημερώσω ότι η πρόταση δυσπιστίας έχει να κάνει με τη δυσαρέσκεια του Ελληνικού λαού. Δυσαρέσκεια για την πολιτική της κυβέρνησής σας. ..Μια πολιτική, σε πλήρη δυσαρμονία με τις προσδοκίες του λαού, με τις υποσχέσεις σας, με τις αλλαγές που συντελούνε στον κόσμο, αλλά και τις πραγματικές δυνατότητες του ελληνισμού.… με τα οικονομικά σας μέτρα, αφαιρείτε πόρους, εισόδημα, συντάξεις από τους εργαζόμενους, τις γυναίκες, τα μεσαία και φτωχά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας … . Αποφασίσατε την αύξηση των ορίων ηλικίας για τις γυναίκες, τη μείωση των συντάξεων… Μπορεί σήμερα η .. κοινοβουλευτική σας πλειοψηφία να απορρίψει την πρόταση δυσπιστίας που έχουμε καταθέσει, αλλά στην συνείδηση του Ελληνικού λαού, στην συνείδηση όλων των Ελλήνων, η πρότασή μας έχει ήδη εγκριθεί με συντριπτική πλειοψηφία.»
Αυτά τα έλεγε στη Βουλή ο κ. Παπανδρέου στις 28 Μαρτίου 2008. Στην συνέχεια χαρακτήρισε την διακυβέρνηση του κ. Καραμανλή, ως την χειρότερη που έχει κυβερνήσει την Ελλάδα. Όμως, όπως πράττει συχνά, βιάστηκε να μιλήσει, και τώρα η ιστορία θα κρίνει πια κυβέρνηση ήρθε σε πλήρη δυσαρμονία με τον λαό. Βέβαια, το ίδιο ισχύει και για τα κόμματα της αντιπολίτευσης, καθώς τα πρόσωπα μπορεί να αλλάζουν, οι πολιτικές όμως παραμένουν ίδιες. Τα τελευταία δέκα χρόνια καμιά κυβέρνηση και καμιά αξιωματική αντιπολίτευση δεν έκαναν σωστά την δουλειά τους. Όλα αυτά έχουν λίγη σημασία την στιγμή που ο Ελληνικός λαός έχει γονατίσει, βαλλόμενος από κάθε κατεύθυνση, στραγγισμένος κοινωνικά, οικονομικά, στερημένος από την προοπτική, την ελπίδα και τα όνειρα για το μέλλον του, που αποτελεί και το μέλλον αυτής της χώρας. Ένας λαός που του έκλεψαν την αξιοπρέπεια.
Ως τόσο, μέσα από τις αναταράξεις των τελευταίων ετών αποκαλύφτηκε η τραγική πραγματικότητα του πολιτικού μας συστήματος και των ανθρώπων που διαχρονικά εμπιστευτήκαμε να κυβερνήσουν την Ελλάδα προς όφελος των Ελλήνων πολιτών για ένα καλύτερο αύριο. Πάντα τον πρώτο λόγο είχε η κομματική ατζέντα, η απόκτηση της εξουσίας, ΟΧΙ για να υπηρετήσουν τον Ελληνικό λαό, αλλά να τον χειραγωγήσουν, να ασκήσουν την αρχηγία ως αφεντικά και όχι ως εκλεγμένοι δημόσιοι λειτουργοί που έχουν την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΛΟΓΟΔΟΤΟΥΝ στους πολίτες. Ας μην ξεχνάμε πως εμείς τους χρυσοπληρώνουμε ακριβώς για τον σκοπό να υπηρετούν τα συμφέροντα των πολιτών. Στις επισημάνσεις του κ. Παπανδρέου για την δημιουργία πελατειακού κράτους στα χρόνια της ΝΔ, απαντώ, πως είναι το ίδιο πελατειακό κράτος που ο ίδιος υπηρέτησε / υπηρετεί εδώ και πολλές δεκαετίες. Είναι πασιφανές πως πίσω από κλειστές πόρτες τα δύο κόμματα εξουσίας από κοινού φροντίζουν να κρύβουν τους σκελετούς τους και να διασφαλίζουν τις ισορροπίες μεταξύ τους. Άλλωστε αυτό επιβεβαιώνεται και μέσα από τις εξεταστικές-προανακριτικές επιτροπές που όλοι πλέον γνωρίζουμε πως είναι απάτη.
Εχθές το βράδυ στην βουλή κατά την ψήφιση του προϋπολογισμού, ακούσαμε για πολλοστή φορά την ίδια κασέτα από τους πολιτικούς αρχηγούς: Ο κ. Παπανδρέου να επιμένει να αυτοαποκαλείται «σωτήρας» καθώς παρέλαβε διαλυμένη την χώρα από την ΝΔ. και έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μην βουλιάξει η χώρα. Όμως η ανικανότητα του να προστατέψει τον Έλληνα και την Ελλάδα, φανερώθηκε από το ξεκίνημα, που ήταν βασισμένο σε ψέματα (Λεφτά υπάρχουν), σε κρυφές συμφωνίες με το ΔΝΤ, ως το φιάσκο του δημοψηφίσματος που μας ρεζίλεψε διεθνώς. (Είναι προσβλητικό προς όλους μας η δήλωση του, «πως ήταν ο μόνος τρόπος να επιτευχθεί κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» λες και ήμαστε βλάκες). Ήταν όμως ένας έξυπνος τρόπος να απαλλαγή από την Πρωθυπουργία..  Ο Υπουργός Οικονομικών κ. Βενιζέλος, φανερά έξω από τα νερά του (αλήθεια πόσο παράλογο είναι να βάζεις ένα συνταγματολόγο να παριστάνει τον οικονομολόγο), να εκλιπαρεί για νέες προτάσεις, και εμμέσως να ζητά από την ΝΔ να αναλάβει την «καυτή πατάτα». Ο δε κ. Σαμαράς από την άλλη, να επιμένει πως δεν υπάρχει συγκυβέρνηση, αλλά ότι η ΝΔ είναι ο «ρυθμιστικός παράγοντας». Ρυθμιστικός παράγοντας σε τι? Αν δεν είναι σε θέση να υποστηρίξει ουσιαστικά την νέα κυβέρνηση που είναι ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ, και να το κάνει αψηφώντας το όποιο πολιτικό κόστος, δείχνοντας έμπρακτα πως στην εθνική κρίση δεν χωρούν οι προσωπικές φιλοδοξίες, τότε δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από κάποιον που θέλει να γίνει χαλίφης στην θέση του χαλίφη. Αποδεικνύεται πως όλο το κομματικό μας σύστημα δεν έχει συνειδητοποιήσει την σοβαρότητα της κρίσης που βιώνουμε και πως μένουν προσκολλημένοι στις προσωπικές τους στρατηγικές, δηλαδή, να αλληλοκατηγορούνται όπως πάντα, να ρίχνουν λάσπη ο ένας στον άλλο, να ασχολούνται με την «αρχηγολογία» και να φτιάχνουν απίθανα σενάρια. Σε αυτούς τους ανθρώπους αναθέσαμε το μέλλον μας.
Σας ρωτώ: Ποιος ενδιαφέρεται για τον συνεχή αυξανόμενο αριθμό των ανθρώπων που καθημερινά περιθωριοποιούνται, που οι ζωές τους αναποδογύρισαν από την μια στιγμή στην άλλη, σαν μια κακή ζαριά, που ζουν  μέσα στην πείνα και την φτώχια, με κάκιστες υπηρεσίες υγείας? Ποιος από τους «ηγέτες» μας παραδέχεται ανοιχτά πως η ανταμοιβή για την προσφορά είναι κάτι άγνωστο στην χώρα μας? Ποιος από αυτούς δεσμεύτηκε ποτέ απέναντι σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων που έχουν και τις γνώσεις και τις ικανότητες να προσφέρουν για μια καλύτερη Ελλάδα, αλλά  παραμένουν στα αζήτητα? Ποιος πραγματικά ενδιαφέρεται για την ευημερία των πολιτών σε αυτή την χώρα? Ποιος τολμά να αναλάβει τις ευθύνες για την αδιαφορία που αντιμετωπίζει ο κόσμος, ποιος θα παραδεχθεί πως ποτέ δεν έγιναν επενδύσεις στο ανθρώπινο δυναμικό της χώρας και να απολογηθεί για την ανισότητα για την οποία ευθύνονται? Πως τολμούν να απαιτούν την εξουσία, όταν έχουν αποτύχει να δημιουργήσουν τις ευκαιρίες, τις υποδομές, να καταπολεμήσουν την μη βιωσιμότητα με ολοκληρωμένες παρεμβάσεις, την ανισότητα, με την δημιουργία ίσων ευκαιριών. Πώς να εμπιστευθείς αυτούς που χρόνια τώρα απέφευγαν τις ευθύνες της αλληλεξάρτησης μας από τους εταίρους μας καθώς ανήκουμε στην ΕΕ, και με την εγκληματική τους αδιαφορία, μας κατάντησαν ζητιάνους της Ευρώπης.
Έστω και καθυστερημένα πρέπει να υλοποιηθούν αποφάσεις κοινής ευθύνης, κοινών αξιών και κοινού οφέλους. Μονάχα μέσα από αυτό το τρίπτυχο μπορούμε να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα, έχοντας ως αρχή το ότι: κανείς δεν περισσεύει, όλοι έχουν το δικαίωμα στην προσπάθεια, και όλοι πρέπει να αναλάβουν να εκπληρώσουν τις ευθύνες τους. Σήμερα, η Ελληνική κυβέρνηση αλληλεξαρτάται από τρία κόμματα που έχουν την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να συνεργαστούν αρμονικά με μοναδικό και απαραβίαστο στόχο το Εθνικό συμφέρον, δηλαδή, την ευημερία των πολιτών. Όποιος δεν μπορεί να αντέξει τις δυσκολίες, ας έχει το θάρρος να παραιτηθεί γιατί σε δύσκολες περιστάσεις απαιτείται να αναλαμβάνουν σοβαροί άνθρωποι με ομοψυχία. Κύριοι των κομμάτων και της βουλής: η ώρα του παιδιού τελείωσε. Καιρός ήταν.