Ο ιδιωτικός τομέας καιρό τώρα βρίσκεται σε κρίση, με τους εργαζόμενους να την νιώθουν περισσότερο παρά ποτέ. Ως τόσο, η πίεση και η ανασφάλεια που αισθάνονται πολλοί εργαζόμενοι, σχεδόν σε μόνιμη βάση, οφείλεται και σε άλλους παράγοντες, όχι στην κρίση χρέους της χώρας μας.
Με τις πρόσφατες αλλαγές στα εργασιακά δικαιώματα, αλλά και με τον συνεχή αυξανόμενο αριθμό των ανέργων, ο εργαζόμενος βρίσκεται στην πιο δεινή θέση των τελευταίων δεκαετιών, εντελώς αναλώσιμος.
Με την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων και μείωση του βασικού μισθού, αρκετοί εργοδότες προσλαμβάνουν εκείνους που θα δουλέψουν το μέγιστο αριθμό ωρών με την χαμηλότερη αμοιβή, (όχι τον πιο κατάλληλο), γνωρίζοντας ότι υπάρχει τεράστιο πλεόνασμα ικανών-πλην- ανέργων, που ψάχνουν για οτιδήποτε για να “εξασφαλίσουν” τα προς το ζην. “Έτσι είναι και άμα σ’ αρέσει, αλλιώς περιμένουν και άλλοι”
Όμως υπάρχουν σημαντικά προβλήματα που αναδύονται και αξίζει να αναλύσουμε μερικά από αυτά:
1. Αν επιθυμείτε ένα μέτριο εργατικό δυναμικό, δείξετε στους υπαλλήλους
σας ότι δεν τους εμπιστεύεστε.
Όταν αντιμετωπίζετε το προσωπικό σας σαν σκουπίδια, δίχως διαφάνεια, με πρακτικές εκφοβισμού, κάμερες πάνω από τους υπολογιστές που χρησιμοποιούν, να χρονομετράτε κάθε τους κίνηση, από ένα διάλειμμα μέχρι και το WC, μπορεί να καταφέρετε να είναι τυπικοί στην παρουσία τους, δηλαδή, μια φυσική εμφάνιση εργασίας, δίχως όμως να γίνεται έργο. Συγχαρητήρια!! Η ανικανότητα σας να εμπιστευθείτε τους ίδιους ανθρώπους που επιλέξατε, σας κόστισε τον δυναμισμό, τις νέες ιδέες και το φιλότιμο τους
2. Αν θέλετε να διώξετε ταλαντούχους ανθρώπους, μην τους επιβραβεύσετε
ποτέ.
Ένας ικανός, με αυτοπεποίθηση, εργαζόμενος, θεωρείται ως απειλή για ορισμένους προϊσταμένους, που έχουν μεγάλη δυσκολία να ξεστομίσουν ένα απλό «Μπράβο, καλή δουλειά», στις περισσότερες μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Όσο δεν υπάρχει επιβράβευση, τόσο θα αυξάνεται η αναζήτηση αλλαγής σε άλλη εταιρεία.
3. Αν φοβάστε ένα αποφασιστικό και δυναμικό εργατικό δυναμικό
περισσότερο από τον ανταγωνισμό, συντρίψετε κάθε καινοτόμα
ιδέα και πρωτοβουλία.
Δυστυχώς, στον εταιρικό εργασιακό χώρο της Ελλάδας, ο σνομπισμός των προϊσταμένων προς τους υφιστάμενους , δημιουργεί ένα κλίμα όπου, εάν κάποιος υφιστάμενος έχει κάποια καλή ιδέα, η να πάρει κάποια πρωτοβουλία, χάθηκε. Μπαίνει στο στόχαστρο με τα «μαχαιρώματα από προϊσταμένους, συνεργάτες.» κ.α.
Στις παλιές Ελληνικές ταινίες βλέπαμε πολλές φορές, με κωμικό τρόπο, την αφεντικό-φοβία, η οποία αποδεικνύεται να είναι τραγικά αληθινή στις μέρες μας. Όπου αφεντικό, βλέπε προϊστάμενο, τμηματάρχη, manager, κτλ.
Οι ηγετικές ομάδες που λειτουργούν με το καθεστώς της αφεντικό-φοβίας, δημιουργούν και συντηρούν μια μερίδα υπάκουων, άβουλων υπαλλήλων Β’ κατηγορίας,, αντικαθιστώντας την εμπιστοσύνη με τον φόβο. Με αυτόν τον τρόπο διώχνουν πολλούς ταλαντούχους φιλόδοξους εργαζόμενους με νέες ιδέες και προτάσεις,
Αποτελεί κοινή παραδοχή πως εταιρίες που αναπτύσσουν τις (εσωτερικές) δραστηριότητες τους με την μορφή φόβου, δεν πρόκειται ποτέ να προσφέρουν ποιοτικά προϊόντα και υπηρεσίες στην αγορά.
Οι πάγιες πρακτικές τους να αποκλείουν αποφασιστικούς και δυναμικούς εργαζόμενους, τους έχει ήδη κοστίσει.
Michael Finn
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου