ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΒΓΑΛΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

-Ανάρτηση παλιά που ως τόσο είναι απο τα πρώτα βήματα μου.

Σε καθημερινή βάση δεχόμαστε ένα καταιγισμό πληροφοριών από όλα τα ΜΜΕ, σε τέτοιο βαθμό όπου λόγω των ραγδαίων εξελίξεων δεν υπάρχει χρόνος επεξεργασίας και αφομοίωσης των πληροφοριών αυτών. Για μένα ήρθε πολύ αργά η συνειδητοποίηση πως η θεματολογία των τηλεοπτικών καναλιών είναι προαποφασισμένη, προσχεδιασμένη, και πως η ιδέα του τηλεοπτικού ελεύθερου τύπου δεν είναι παρά μια ουτοπία. Θέλω να πιστεύω πως στον γραπτό λόγο υπάρχει ακόμα αμεροληψία και ελευθερία, για αυτό αισθάνομαι τυχερός που μου δίνεται η ευκαιρία να εκφραστώ μέσω της τοπικής μας εφημερίδας. Στο δια ταύτα, θα αναφερθώ σε πρόσφατη συνέντευξη του υπουργού Ανδρέα Λοβέρδου στο κανάλι Alter με τον Νίκο Χατζηνικολάου, στην οποία έκανε λόγο για την εξυγίανση του ασφαλιστικού με προβλέψεις μέχρι το 2060!! Αμέσως αναρωτήθηκα, τι είναι αυτό που κάνει την συγκεκριμένη ομάδα των ειδικών στην μακροοικονομία να μπορούν να κάνουν προβλέψεις για το μέλλον μας, αλλά γιατί δεν μπόρεσε κανείς από τους Χαρβαρντεάδες, ΜΙΤ-δες, Στανφορντίτες (και απόφοιτοι παρόμοιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων που το άκουσμα τους  προκαλεί  δέος) να προβλέψουν για το χάλι στο οποίο βρισκόμαστε. Οι διαμαρτυρίες των πολιτών δεν είναι δημιούργημα αντιπολιτευτικής τακτικής για τον απλούστατο λόγο  ότι οι πραγματικοί μισθοί μειώνονται συνεχώς, οι ώρες εργασίας αυξάνονται, τα εργασιακά δικαιώματα και κοινωνικά κεκτημένα είναι πλέον ανύπαρκτα. Δεν υπάρχουν δουλειές, δεν υπάρχουν χρήματα, η αβεβαιότητα και ο φόβος ολοένα και αυξάνεται. Ο κόσμος βρίσκεται σε απόγνωση, αισθάνεται οργή για ότι συμβαίνει και αναρωτιέται «Πώς έφτασε σε αυτό το σημείο»?

Αναζητώντας τις δικές μου απαντήσεις, καθώς και εγώ είμαι άνεργος αυτή την περίοδο, έκανα ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο, αρχικά ξεσκονίζοντας το παλιό μου βιβλίο της Πολιτικής Οικονομίας από τα φοιτητικά μου χρόνια και τις παλιές μου σημειώσεις. Η Ιστορία έρχεται με την σειρά της να επιβεβαιώσει την διαλεκτική σχέση του παρελθόντος με το παρόν. Στο παρελθόν η ανθρωπότητα έχει ζήσει παρόμοιες καταστάσεις και είχα το προνόμιο να μάθω από ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, συντοπίτες μας, γεγονότα που δεν υπάρχουν σε βιβλία.

  Ως απόγονοι του πανούργου Οδυσσέα, οι Έλληνες προσάρμοσαν το κράτος του laissez faire, δηλαδή ένα οικονομικό δόγμα που στηρίζεται στην πλήρως ελεύθερη οικονομία χαρακτηριστικό της οποίας είναι έλλειψη κρατικής παρέμβασης και η λειτουργία της ανταγωνιστικής αγοράς. Όμως όπως όλοι γνωρίζουμε, η έννοια της ανταγωνιστικής αγοράς ουδέποτε λειτούργησε προς όφελος του καταναλωτή με έναν υγειές τρόπο, παρά μόνο με την τακτική του ατομικισμού, (individualism), με την κυριολεκτική έννοια του laissez faire, που σημαίνει «Αφήστε μας ήσυχους». Με τα ιδιωτικά συμφέροντα να κυριαρχούν στην αγορά, βλ. καρτέλ, συνεχείς αυξήσεις, ανατιμήσεις προιόντων, υπηρεσιών, κ.α., οι εκάστοτε κυβερνήσεις δεν ζημιώθηκαν, άσχετα με την κομματική ιδεολογία που «υπηρετούσαν» για τον απλούστατο λόγο ότι και εκεί δεν υπήρχε κανένας έλεγχος και σε κανένα επίπεδο, από εθνικό ως και τοπικό, βλ. κατασπατάληση κοινοτικών πόρων, Χρηματιστήριο, off shore εταιρίες, Siemens, Βατοπαίδι, μίζες. Ο κατάλογος είναι μακρύς. Εδώ θέλω να τονίσω  πως σε παγκόσμιο επίπεδο, η κρίση φτώχιας οφείλεται σε συγκεκριμένες επιλογές των διαχειριστών της παγκόσμιας οικονομίας προς όφελός τους, γιατί οι αρχιτέκτονες της (οικονομικής) πολιτικής έχουν εξασφαλίσει με κάθε τρόπο ότι τα δικά τους συμφέροντα θα «προασπίζονται», όσο καταστροφικά και αν είναι τα αποτελέσματα σε άλλους. Δηλαδή  πολέμους, αποσταθεροποίηση οικονομιών, χρεοκοπία χωρών, και την «δημοκρατική» αποδοχή του εξαναγκασμού.  

Με την κατολίσθηση της ΝΔ στις εκλογές και νίκη του ΠΑΣΟΚ, ο λαός επένδυσε με την ψήφο του στον Πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου για ένα καλύτερο μέλλον. Κοιτάζοντας στο παρελθόν, εκλογές του 1932 στις ΗΠΑ, ο νέος πρόεδρος Franklin D. Roosevelt, ανέλαβε μια χώρα χρεωκοπημένη. Με τον λαό να βρίσκεται σε απελπισία, χωρίς τράπεζες, χωρίς χρήματα, χωρίς εργασία. Στην πρώτη του ομιλία δεσμεύτηκε για ένα νέο μοντέλο (New Deal), με  ριζικές αλλαγές μέσα στις πρώτες 100 ημέρες. Όταν μελέτησα την περίοδο διακυβέρνησης του Προέδρου Roosevelt, μου έκαναν μεγάλη εντύπωση οι ομοιότητες πολλών θεμάτων, με αυτά που αντιμετωπίζουμε σήμερα ως χώρα, όπως  την κρίση στην οικονομία, τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, τη μετανάστευση των νέων (οι περισσότεροι πτυχιούχοι πανεπιστημίων), την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, κ.α. Ως τόσο θα ήταν άτοπο να προχωρήσω σε σύγκριση μεταξύ των ΗΠΑ του 1932 και της Ελλάδας του 2010. Όμως αυτό που αξίζει να δούμε είναι ότι στην περίοδο της μεγάλης ύφεσης των ΗΠΑ  χρησιμοποιήθηκε το μοντέλο της Κεύνσιανής Θεωρίας, του οικονομολόγου  John Maynard Keynes, το οποίο υποστηρίζει πως οι πρακτικές του ιδιωτικού τομέα οδηγούν σε ανεπαρκή αποτελέσματα μακροοικονομικά, γεγονός που καθιστά την ενεργή πολιτική του δημόσιου τομέα, συμπεριλαμβανομένης μιάς νομισματικής πολιτικής από την κεντρική τράπεζα, και οικονομικής πολιτικής από την κυβέρνηση, για την σταθεροποίηση της παραγωγής του οικονομικού κύκλου. Με άλλα λόγια, υποστηρίζει μια μικτή οικονομία,  κυρίως στον ιδιωτικό τομέα, αλλά με ένα μεγάλο ρόλο της κυβέρνησης και του δημόσιου τομέα.  Η έλευση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης το 2007, προκάλεσε αναζωπύρωση της κεϋνσιανής σκέψης.The former British Prime Minister Gordon Brown , President of the United States Barack Obama , and other world leaders have used Keynesian economics to justify government stimulus programs for their economies. ^{[ 2 ]} Ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Μπαράκ Ομπάμα, και άλλοι ηγέτες του κόσμου έχουν χρησιμοποιήσει κεϋνσιανό μοντέλο για τις οικονομίες τους.     

Δεν θα μπορούσα να κλείσω το άρθρο αυτό δίχως να αναφερθώ στην δικιά μας ιστορία και το παρελθόν, απ’ όπου θέλω να πιστεύω πως έχουμε πολλά να μάθουμε. Θα ξεκινήσω από τον Ιωάννη Καποδίστρια (1776-1831) καθώς ήταν ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδος κατά την μεταβατική περίοδο, πολεμώντας την Οθωμανική Αυτοκρατορία με την βοήθεια της Ρωσίας κατορθώνοντας την αναγνώριση και ανεξαρτησία της Ελλάδας με την υπογραφή του πρωτοκόλλου του Λονδίνου. Ως κυβερνήτης αρνήθηκε να δεχθεί μισθό, ενώ διέθεσε όλη του την περιουσία για την επανίδρυση του κράτους.

Ο Χαρίλαος Τρικούπης (1832-1896) ήταν από τους σημαντικότερους πολιτικούς της νεότερης Ελλάδας. Από τις πρώτες μέρες φρόντισε να αποκαταστήσει το κύρος του κράτους απέναντι στους ξένους. Ως νέος Υπουργός Εξωτερικών δεν επισκέφτηκε πρώτος τους πρέσβεις άλλων χωρών αλλά απαίτησε να τον επισκευτούν αυτοί πρώτοι, διαμορφώνοντας έτσι μια εθυμοτυπία που ισχύει απαρέγκλιτα μέχρι σήμερα. Κατά την διακυβέρνηση του έθεσε ένα ευρύ και πολυδάπανο μεταρρυθμιστικό έργο υποδομών, μεταξύ άλλων την δημιουργία σιδηροδρομικού δικτύου και την διάνοιξη της Διώρυγας της Κορίνθου. Αξίζει να πούμε ότι στα σχέδια του ήταν και η ζεύξη Ρίου-Αντιρρίου, ένα έργο που υλοποιήθηκε μόλις το 2004. Το 1893  κηρύσσει χρεοστάσιο, και στις 10 Δεκεμβρίου  ο Τρικούπης συνοψίζοντας το οικονομικό δράμα δηλώνει «Δυστυχώς Επτωχεύσαμεν» Τα επόμενα χρόνια η Ελλάδα θα τεθεί υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, οι επιπτώσεις του οποίου θα φτάσουν μέχρι την είσοδο της χώρας στην Ε.Ο.Κ.

Με αυτή την τελευταία πρόταση  έρχεται να συνδεθεί το μέλλον με το παρελθόν, τα εκατό χρόνια  του  Διεθνή Οικονομικού Ελέγχου  με το Δ.Ν.Τ.,.Ε.Ε. και Ε.Κ.Τ., και την Ελλάδα για άλλη μια φορά να εξαρτάται από τις Μεγάλες Δυνάμεις, και να κυβερνάται από μια «Δημοκρατία του Εξαναγκασμού»

Δεν έχει κανένα νόημα να ασκήσω κριτική στους κυβερνώντες αφ ενός γιατί  τώρα πια η Τρώικα κυβερνά την χώρα, αφ εταίρου γιατί όπως είδαμε, μέσα από την ιστορία καταγράφεται η στάση του καθένα, άλλοι πλήρωσαν με την ζωή τους την αφοσίωση τους στην Ελλάδα, άλλοι έδωσαν για αυτήν όλη την περιουσία τους. Δυστυχώς η σημερινή κυβέρνηση αποδεικνύει με πράξεις πχ. ΔΝΤ, αφανισμός κοινωνικού κράτους, επικείμενες ιδιωτικοποιήσεις- δηλ.     ξεπούλημα του Κρατικού πλούτου, ότι αυτοί που θα «ματώσουν» όπως είπε και ο Πρωθυπουργός, για άλλη μια φορά, θα είναι οι μη-έχοντες Έλληνες πολίτες.       

Όμως όσο παρατηρώ τον κόσμο που με περνά στο δρόμο, βλέπω ανθρώπους να περπατάνε με το κεφάλι σκυμμένο και βλέμμα, γεμάτο ανασφάλεια για το σήμερα και ανήσυχο για το αβέβαιο μέλλον. Εκείνες τις στιγμές πιάνω τον εαυτό μου να ψιθυρίζω μαζί τους, στοίχους προφητικούς:

«ΦΟΒΑΜΑΙ ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ»    

Πηγές: Joseph Stiglitz, archives.com, Chomsky Info,  Στυλιανός Σαραντίδης, Καθ..Α.Β.Σ.Πειραιώς,,Σαν Σήμερα GR, Αρχείο Michael Finn.